Alhoewel iedere uitvaart uniek en bijzonder is, zijn er ook uitvaarten die hij echt nooit zal vergeten. De uitvaart van Peter is valt beslist in die categorie. Die nam dan ook maar liefst een periode van vier weken in beslag, omdat Peter in het buitenland was overleden op een niet natuurlijke manier. Bram vertelt:
Emotionele chaos
Ik was gebeld door Peters schoonzus. Eenmaal aangekomen in de seniorenwoning van Peters moeder trof ik een emotionele chaos aan. Het kleine kamertje zat vol mensen. Iedereen was behoorlijk van de kaart en zat vol vragen. Wat was er precies gebeurd? Waar was het lichaam van Peter op dit moment? Wás Peter het überhaupt wel. Was er geen vergissing gemaakt?
Geen alledaagse situatie
Voor mijzelf was dit ook geen alledaagse situatie, dus eerlijk gezegd zat ik met dezelfde vragen.
Normaal gesproken begint mijn werk als uitvaartverzorger pas zodra het lichaam van de overledene er is. Officieel hoort de rest niet bij mijn takenpakket, dus ik kon twee dingen doen: óf hen laten weten dat ze dit zelf moesten uitzoeken óf hen meehelpen. Ik koos voor het laatste. Deze familie en hun verdriet hadden me geraakt. Ik wilde hen helpen.
Bureaucratische rompslomp
Ik kwam midden in een lastige bureaucratische rompslomp terecht. Peters lichaam bleek in beslag genomen te zijn en de instanties in dat land namen alle tijd om het onderzoek af te ronden. Uiteindelijk duurde het drie weken voordat zijn lichaam onder voorwaarde van begraven naar Nederland kon worden vervoerd.
Orde scheppen
In die drie weken wist ik orde in de chaos te scheppen en ik hield de familie van alles op de hoogte. Ook ging ik regelmatig even langs bij Peters moeder. Zij zweefde tussen hoop en vrees. Ging het wel om Peter of was er een fout gemaakt?
Ontroerd
In die weken was er ook alle tijd om alvast een rouwkaart te ontwerpen. Omdat ik een grafische achtergrond heb, heb ik daar echt alles in kunnen stoppen en het is een heel mooie, persoonlijke kaart geworden. Toen ik bij Peters moeder langsging met de proefdruk was ze diep ontroerd. Ze hield de kaart stijf vast, wilde hem niet meer loslaten. Natuurlijk mocht ze hem houden, en hij kreeg een ereplaatsje in haar vitrinekast.
Tatoeage
Toen Peter eenmaal terug was in Nederland hebben we er alles aan gedaan om hem weer enigszins toonbaar te maken. We zorgen ervoor dat enkele lichaamsspecifieke kenmerken, zoals een opvallende tatoeage, goed zichtbaar waren. Vooral voor Peters moeder bracht dat duidelijkheid. Eindelijk was daar, naast het verdriet, de berusting dat het écht om haar zoon ging.
Supermooie uitvaart
Omdat een crematie niet was toegestaan, hebben Peters zoon, zijn zus en moeder met veel zorg een plekje op de begraafplaats uitgezocht. Peters zus wilde haar broer zelf met haar trike wegbrengen. De hele motorclub begeleidde haar en Peter naar zijn laatste rustplaats. De aula, waarin een grote glazen schuifpui zit, zat helemaal vol toen Peters zus voor de glazen pui stopte en de kist met Peters lichaam naar binnen werd gedragen. Het was echt een supermooie uitvaart met na afloop een biertje, want daar hield Peter zo van. Alles was helemaal in zijn stijl.
Onder mijn huid
Ik heb een heel bijzonder verzorgingsteam om me heen en samen hebben we overal in meegedacht en alles zó kunnen regelen, zoals Peters nabestaanden dat graag wilden. Door het intensieve contact gedurende die vier weken, is deze familie echt onder mijn huid gaan zitten. Ik spreek hen nog regelmatig.