Dennis was een jongen zoals zo veel jongens van negentien. Stoere, spontane gast, altijd een petje op zijn hoofd. Naast zijn studie had hij een druk verenigingsleven, zag hij zijn vrienden en sportte hij veel: voetbal. Als hij niet zelf speelde, dan was hij wel als trouwe supporter bij zijn favoriete cluppie te vinden. Dennis was geliefd bij zijn ouders en broertjes en zusjes, en woonde nog samen met hen in huis. Op een warme zomerdag ging Dennis met wat kameraden op pad om te gaan steppen. Hij is nooit meer thuisgekomen.
Tranen
Tijdens het steppen kwam Dennis verkeerd terecht op zijn hoofd, wat hem zijn leven kostte. Toen ik de kamer met de familie van Dennis binnenkwam, werd ik meteen geconfronteerd met de impact van het ongeluk. Soms is er berusting, omdat de dood van een dierbare er vanwege een hoge leeftijd of slopende ziekte aan zat te komen. Maar hun geliefde zoon, broer, neef Dennis, die nog in de bloei van zijn leven was, was er ineens niet meer. Ze waren compleet uit het veld geslagen. In de dagen voor de uitvaart werd Dennis in het rouwcentrum opgebaard. Mijn collega en mij viel iets op: er waren steeds tranen in de ogen van Dennis te zien. Heel bijzonder – het zou eigenlijk logischer zijn dat de ogen juist droger worden. Naast tranen had hij ook een boze uitdrukking op zijn gezicht, met die fronsende wenkbrauwen en samengeknepen lippen. Als doden konden praten, dan liet hij via deze manier merken dat hij het verschrikkelijk vond om zoveel mensen achter te laten.
Overal licht
Want hij liet veel mensen achter. Het nieuws dat Dennis was verongelukt, was bij al zijn bekenden als een bom ingeslagen. Als er zoiets heftigs gebeurt, is samenzijn zó belangrijk. We besloten een speciale condoleanceavond te organiseren, op de vooravond van de begrafenis. Deze vond plaats op een donkere locatie. Aan weerszijden langs het looppad naar het rouwcentrum hebben we daarom fakkels neergezet. Wel driehonderd man kwamen via dit verlichte pad afscheid nemen van Dennis. Op deze avond waren er ook heel veel jonge mensen: al zijn vrienden en vriendinnen. Meisjes laten over het algemeen gemakkelijker hun emoties zien, maar ook bij de jongens waren er tranen te zien. Dan zie je ze een beetje beschaamd om zich heen kijken. Bij mannen is er nog een taboe op huilen. Vooral één jongen werd erg emotioneel. Ik zei toen: ‘Het is juist goed dat je je verdriet eruit gooit, anders krop je het alleen maar op. Dat je nu huilt, is juist een teken dat hij iets voor jou heeft betekend.’
Begrafenis
Op de dag van de begrafenis liep ik samen met mijn collega voor de rouwstoet uit. Al zijn vrienden, teamgenoten en familieleden stonden aan weerszijden van de weg toe te kijken. Links en rechts brandden er weer fakkels. Ook werd er Bengaals vuurwerk aangestoken, net zoals bij een voetbalwedstrijd. Al die emoties, spanning en energie die bij iedereen dan leven, daar krijg ik als uitvaartbegeleider ook zelf tranen van in mijn ogen. Mannen huilen ook.